مشکلات دانش آموزان در انجام تکالیف مدرسه + حل مشکل

از میان تمام چالش‌ هایی که والدین در دوران تحصیل فرزندانشان در مدرسه با آن مواجه می ‌شوند، مشکلات دانش آموزان در انجام تکالیف مدرسه می تواند بسیار استرس زا و کلافه کننده باشد. هم والدین و هم فرزندان اغلب هر سال مشتاق تعطیلات تابستانی هستند زیرا این به معنای اعلام آتش بس در جنگ تکالیف است.

در عین حال مطمئنا گروهی از دانش آموزان وجود نیز دارند که با همان انرژی و اشتیاقی که هر روز به مدرسه می روند، به انجام تکالیف می پردازند.

هدف نهایی مدرسه این است که بچه ها بر مجموعه ای از مهارت ها مسلط شوند تا بتوانند در بزرگسالی به طور مستقل عمل کنند. دستیابی به این هدف در صورتی آسان است که کودک بتواند در هر مرحله از راه، موفقیت را تجربه کند.

بنابراین باید از تکالیف برای ایجاد حس موفقیت و تسلط در کودکان استفاده کرد. این باید یک هدف کلی باشد که والدین و معلمان هنگام هدایت کودکان در مدرسه، از روز اول مهد کودک تا آخرین روز دبیرستان، در ذهن داشته باشند.

چه میزانی از تکالیف معقول است؟

تکالیف درسی همیشه در مدارس مختلف دولتی و خصوصی وجود داشته است، اما اطلاعات دقیقی در مورد اینکه چه میزانی از تکالیف معقول است؟ به والدین و دانش آموزان ارائه نمی شود. این موضوع و اثرات آن همواره مد نظر پژوهشگران حوزه ی آموزش قرار گرفته است که البته نتایج این پژوهش ها یکسان نیست.

بر اساس تجزیه و تحلیل گسترده ی بیش از 100 مطالعه در مورد تاثیرات تکالیف، شواهد کمی وجود دارد که نشان دهد تعیین تکالیف در سطح مدرسه ی ابتدایی تاثیری بر پیشرفت تحصیلی دارد، اما سوال اصلی این است که آیا میزان زمانی که دانش‌ آموزان برای انجام تکالیف صرف کرده‌ اند با سطح پیشرفت تحصیلی آنها ارتباط دارد یا خیر؟

بسیاری از مربیان معتقدند که تکالیف درسی علاوه بر کمک به پیشرفت تحصیلی، مزایای دیگری نیز دارد. به کودکان می آموزد که چگونه مسئولیت کارها را بپذیرند و چگونه مستقل کار کنند. به عبارت دیگر، به کودکان کمک می‌کند تا عادت‌ هایی در ذهن ایجاد کنند که در طول مدرسه و در واقع در طول زندگی به آنها کمک کند.

به طور کلی پذیرفته شده است که هر چه کودک کوچکتر باشد، باید زمان کمتری را به تکالیف اختصاص دهد. برای کودکان در کلاس های ابتدایی، طی کردن روز در مدرسه سخت و طاقت فرسا است و غیرمنطقی است که از آنها انتظار داشته باشیم که زمان زیادی را بعد از مدرسه یا عصرها صرف کارهای مربوط به مدرسه کنند. اما با بزرگتر شدن کودک، انتظار می رود آنها زمان بیشتری را صرف انجام تکالیف کنند.

یک قانون کلی این است که با بالاتر رفتن پایه ی تحصیلی بچه ها، حدود 10 دقیقه به زمان انجام تکالیف افزوده شود. بنابراین، از دانش آموزان کلاس اول انتظار می رود که حدود 10 دقیقه، کلاس دوم 20 دقیقه و کلاس سوم 30 دقیقه به انجام تکالیف خود اختصاص بدهند. به همین نسبت برای مقاطع بالاتر بر زمان انجام تکلیف افزوده می شود.

انجام چه نوع تکالیفی را باید از کودکان انتظار داشت؟

به طور کلی تکالیف درسی باید به کودکان این فرصت را بدهد تا مهارت هایی را که در مدرسه به آنها آموزش داده شده است، تمرین کرده و تثبیت کنند. بنابراین در پاسخ به این سوال که انجام چه نوع تکالیفی را باید از کودکان انتظار داشت؟ باید گفت یک دستورالعمل کلی این است که کودکان باید بتوانند تکالیف خانه را در اکثر مواقع به طور مستقل با حداقل 70 درصد دقت انجام دهند.

در شرایط عادی نباید از کودکان انتظار داشت که مهارت های جدیدی در حین انجام تکالیف درسی بیاموزند. ممکن است مواقعی وجود داشته باشد که معلم مهارت جدیدی را برای تشویق به حل مسئله در تکالیف بگنجاند. در این صورت باید به وضوح از قبل به دانش‌ آموزان اطلاع داده شود.

این روزها معلم ها به طور فزاینده ای انجام فعالیت های خلاقانه تری را به عنوان تکلیف به کودکان محول می کنند. اغلب آنها انتظار دارند که والدین برای کمک به فرزندانشان در انجام این تکالیف در دسترس باشند. ماهیت این تکالیف باید برای دانش‌آموزان کاملا واضح باشد، تا دانش‌ آموزانی که در انجام این نوع فعالیت ها مشکل دارند، برای دریافت راهنمایی و حمایت لازم به معلم مراجعه کنند.

به طور کلی، انتظار معلم در قبال عملکرد دانش آموز در اینگونه تکالیف خلاقانه باید نسبت به تکالیفی با یک پاسخ درست، مانند مسائل ریاضی یا پر کردن کاربرگ‌، سختگیرانه نباشد.

راهبردهای کلیدی برای کاهش استرس ناشی از تکالیف

دانش آموزان در مورد دستورالعمل‌ ها و موعد مقرر انجام تکالیف، به صحبت‌های معلم ها بیشتر گوش می‌دهند تا والدین. با در نظر گرفتن این دستورالعمل‌ های کلی، دو راهبر کلیدی که والدین می‌ توانند برای کاهش استرس ناشی از تکالیف درسی استفاده کنند، به این شرح است:

راهبرد اول: ایجاد روال

انجام تکالیف خانه وقتی به روال های خاصی گره خورده باشد، آسان تر است. به همین دلیل است که معلم ها تمایل دارند در طی روز در مدرسه نیز از یک برنامه ی قابل پیش بینی پیروی کنند. با ایجاد برنامه های روزانه برای تکمیل تکالیف، والدین نه تنها باعث می شوند که تکالیف راحت تر پیش بروند، بلکه حس نظم را نیز پرورش می دهند که کودکان می توانند در زندگی مستقل خود، از جمله در دانشگاه و محل کار، اعمال کنند.

چطور می توان روالی برای انجام تکالیف ایجاد کرد؟

 مرحله 1: مکانی را در خانه تعیین کنید که تکالیف در آنجا انجام شود.

مکان مناسب به کودک و فرهنگ خانواده بستگی دارد. برخی از کودکان پشت میز در اتاق خوابشان بهترین عملکرد را دارند. چراکه آنجا مکانی آرام و به دور از هیاهو و سر و صدای خانواده است.

اما برخی کودکان با وجود اسباب‌ بازی‌ ها، بازی‌ های ویدیویی یا به دلیل شلوغی اتاقشان، در آن محیط دچار حواس پرتی می شوند و در مکانی که از آن مزاحمت‌ ها دور است، مانند میز نهارخوری در پذیرایی خانه، بهتر عمل می‌کنند.

بعضی از بچه ها باید خودشان کار کنند. برخی دیگر باید والدین را در نزدیکی خود داشته باشند تا در انجام وظایف به آنها کمک کنند و در صورت بروز مشکلات به سوالات پاسخ دهند.

برای تصمیم گیری در مورد بهترین محل انجام تکالیف فرزندتان، بنشینید و درباره ی آن صحبت کنید. در مورد مزایا و معایب مکان های مختلف صحبت کنید و ببینید آیا می‌ توانید بر روی یک مکان با فرزندتان به توافق برسید یا خیر. اگر نمی‌ توانید موافقت کنید، مدت آزمایشی در نظر بگیرید. از مکان مورد نظر کودک شروع کنید و برای یک یا دو هفته پیگیری کنید که چقدر طول می کشد تا کودک تکالیف هر روز را تکمیل کند. سپس مکان مورد نظر خود را امتحان کنید و زمان تکمیل را دوباره پیگیری کنید. اگرچه زمان مورد نیاز برای انجام تکالیف روزانه در نوسان است، اما پیگیری بیش از یک یا دو هفته برای شما روشن می کند که بهترین مکان کجاست.

مرحله 2: یک «مرکز تکالیف» راه اندازی کنید.

هنگامی که شما و فرزندتان مکانی را شناسایی کردید، آن را به عنوان «مرکز تکالیف خانه» معرفی و تجهیز کنید. اطمینان حاصل کنید که دانش آموز، فضای کاری شفافی دارد که به اندازه ی کافی بزرگ است و می تواند تمام وسایل لازم برای تکمیل تکالیف را در آن قرار دهد.

مرکز تکالیف را با انواع لوازمی که کودک به احتمال زیاد به آنها نیاز دارد، تجهیز کنید. اینها ممکن است شامل مداد، خودکار، نشانگرهای رنگی، خط کش، قیچی، فرهنگ لغت، انواع کاغذ، چسب، ماشین حساب، غلط ‌گیر، کامپیوتر یا لپ‌ تاپ با توجه به سن و نیاز کودک، باشد.

اگر مرکز تکالیف مکانی باشد که برای چیزهای دیگر (مانند میز ناهارخوری) مورد استفاده قرار می گیرد، کودک می تواند لوازم خود را در یک جعبه یا سبد قابل حمل نگهداری کند. در صورت امکان، مرکز تکالیف باید دارای یک تابلوی اعلانات باشد و یک تقویم ماهانه داشته باشد که کودک تکالیف طولانی مدت را در آن ثبت کند.

به کودک اجازه بدهید با سلیقه ی خود «مرکز تکالیف» را تزئین کند، اما مراقب باشید که این تزئینات باعث حواس پرتی نشود.

برخی از کودکان هر شب از انجام تکالیف خود در یک مکان خودداری می‌کنند. برای این کودکان، راه حل ایجاد یک مرکز قابل جابجایی است.

مرحله 3: «زمان مشق شب» تعیین کنید.

تا آنجا که ممکن است، فرزند شما باید عادت کند که تکالیف را هر روز در یک زمان معین انجام دهد. این زمان بسته به هر دانش آموز متفاوت خواهد بود. برخی از دانش آموزان بلافاصله بعد از مدرسه به استراحت نیاز دارند تا کمی ورزش کنند و قبل از پرداختن به تکالیف یک میان وعده بخورند.

برخی دیگر از دانش آموزان تنها زمانی می توانند تکالیف خود را انجام بدهند که هنوز در  «حالت مدرسه» هستند – یعنی درست بعد از مدرسه زمانی که هنوز حال و هوای مدرسه باقی مانده است.

به طور کلی، توصیه می شود دانش آموزان تکالیف را یا قبل از شام یا در اوایل عصر، انجام دهند. هر چه دیرتر شود، کودک احساس خستگی بیشتری می کند و تکالیف به کندی انجام می شود. گاهی اوقات، دانش آموزان صبح زود، قبل از رفتن به مدرسه، زمان کافی برای انجام تکالیف دارند. انرژی بعضی از دانش آموزان برای انجام تکالیف در ابتدای روز بیشتر از پایان روز است. اگر این زمان به عنوان وقت انجام تکالیف درنظر گرفته شد، والدین و فرزندان باید توافق کنند که هیچ دعوایی بر سر بیدار شدن در صبح صورت نگیرد. در صورت وقوع دعوا، بازگشت به زمان تکالیف عصر ضروری است.

مرحله 4: برنامه ی روزانه تکالیف تنظیم کنید.

به طور کلی، حداقل تا شروع متوسطه ی دوره ی اول، توصیه می شود که انجام تکالیف روزانه با نشستن کودک و والدین در کنار هم برای تنظیم برنامه ی تکالیف شروع شود. این شامل بررسی تمام تکالیف است. اطمینان حاصل کنید که کودک تکالیف را درک می کند و تمام وسایل لازم را در اختیار دارد.

کودک همچنین باید تخمین بزند که چه مدت طول می کشد تا هر تکلیف تکمیل شود و باید مشخص کند که چه زمانی انتظار دارد هر تکلیف را شروع کند. اگر کودک برای هر تکلیفی به کمک نیاز دارد، باید در این مرحله مشخص شود تا زمان شروع بتواند در دسترس بودن والدین را در نظر بگیرد.

چرا برنامه روزانه ی تکالیف مهم است؟

این برنامه، بسیاری از مهارت های مهم را آموزش می دهد. ارزش برنامه ریزی را به کودکان می آموزد و به آنها کمک می کند تا کار خود را سازماندهی کنند. همچنین به آنها می آموزد که زمان را تخمین بزنند که مهارتی حیاتی در طول زندگی برای مدیریت موثر کارهای روزمره و کار روزانه است.

در نهایت، به کودکان کمک می کند تا از تعلل دوری کنند و به آنها کمک می کند تا یاد بگیرند که هدف گذاری و ضرب الاجل ها را رعایت کنند. اگر بتوانید به فرزندتان کمک کنید تا برنامه ی روزانه خود را که از ابتدای دبستان شروع می‌ شود، تا زمانی که به دبیرستان می‌ رسد دنبال کند، عادت برنامه‌ ریزی ممکن است چنان ریشه‌دار شود که کودک بتواند به تنهایی تکالیفش را به طور موثر مدیریت کند.

برای بسیاری از دانش آموزان، یک برنامه ی روزانه تکالیف به تنهایی برای انجام تکالیف روزانه کافی خواهد بود اما برای برخی دیگر، تکالیف همچنان یک کار خسته کننده یا بد است و ممکن است به «اسلحه های بزرگتر» نیاز باشد. برای این کودکان نوعی تشویق یا پاداش توصیه می شود.

راهبرد دوم: سیستم‌ های تشویقی والدین

این یک آرزوی دوست‌ داشتنی است که فرزندانمان آنقدر عاشق یادگیری باشند که با اشتیاق به انجام تکالیف بپردازند. اگر با خودمان صادق باشیم، احتمالا به یاد می‌ آوریم که در دوران کودکی، نگرش خود ما نسبت به تکالیف درسی این گونه نبوده است و بعید است که فرزندانمان با شادی بیشتری نسبت به ما به انجام تکالیف بپردازند.

انگیزه ی بسیاری از کودکانی که انجام تکالیف را لذت بخش نمی دانند، تنها کسب نمره بالایی است که امیدوارند در نتیجه ی انجام یک کار با کیفیت کسب کنند. بنابراین، نمره (که به آن پاداش بیرونی نیز می گویند زیرا پاداش برای خود کودک است) انگیزه ی کودک را برای انجام با دقت و به موقع تکالیف، افزایش می دهد.

اما برای کودکانی که نمره به آنها انگیزه نمی دهد، والدین باید به دنبال پاداش های بیرونی دیگری باشند تا به آنها در انجام تکالیف کمک کند.

عقب انداختن فعالیت های سرگرم کننده تا پایان انجام تکالیف

ساده ترین سیستم تشویقی، یادآوری یک فعالیت سرگرم کننده به کودک است که می تواند پس از اتمام تکالیف خود انجام دهد. این فعالیت ممکن است تماشای یک برنامه ی تلویزیونی مورد علاقه آنها، فرصتی برای بازی ویدیویی یا رایانه ای، صحبت کردن با تلفن یا ارتباط مجازی یا انجام یک بازی با والدین باشد.

این راهبرد عقب انداختن فعالیت های سرگرم کننده تا زمانی که مشق شب به پایان برسد، گاهی اوقات «قانون مادربزرگ» نامیده می شود، زیرا مادربزرگ ها اغلب به طور موثر از آن استفاده می کنند.

انتظار برای انجام یک فعالیت سرگرم کننده، می تواند انگیزه ای قوی برای انجام کار سخت باشد. برنامه ‌ریزی تکالیف روزانه که قبلا مورد بحث قرار گرفت شامل بخش‌ هایی است که می‌ توان پاداش ‌های پایان تکلیف را تعیین کرد.

این راهبردهای تشویقی زمانی بهترین نتیجه را دارند که والدین و فرزندان با هم آنها را شکل بدهند. پرسیدن نظر کودکان به آنها احساس کنترل و مالکیت می دهد و احتمال موفقیت را بیشتر می کند. کودکان به طور کلی در تعیین اهداف و تصمیم گیری در مورد پاداش ها و مجازات ها زمانی که در فرآیند تصمیم گیری شرکت می کنند، بسیار واقع بین هستند.

تعیین هدف

معمولا تعیین هدف مستقیما به رفتار آسیب زا مربوط می شود. به عنوان مثال، اگر مشکل یادداشت نکردن تکالیف باشد، هدف می تواند این باشد: «تکالیف خود را در دفتر تکالیف برای هر کلاس یادداشت کند.»

در مورد جوایز و جریمه‌ های احتمالی تصمیم بگیرید

راهبردهای تشویقی برای اتجام تکالیف، زمانی بهترین نتیجه را در بر دارند که کودکان «فهرستی» از پاداش‌ ها را انتخاب کنند، زیرا هیچ پاداشی برای مدت طولانی جذاب نخواهد بود. ما راهبرد امتیازی را توصیه می ‌کنیم که در آن می ‌توان برای رفتارهای هدف، امتیاز کسب کرد و در نهایت این امتیازها را با پاداشی که کودک می‌ خواهد به دست بیاورد، معامله کرد.

هرچه پاداش بیشتر باشد، کودک برای کسب آن به امتیاز بیشتری نیاز دارد. این فهرست باید هم شامل جوایز بزرگی باشد که کسب آنها ممکن است یک هفته یا یک ماه طول بکشد و هم پاداش‌ های کوچک تر و ارزان ‌تری که می ‌توان روزانه به دست آورد.

این پاداش‌ ها می‌ توانند شامل تقویت ‌کننده‌ های «مادی» (مانند غذاهای مورد علاقه یا اسباب ‌بازی‌ های کوچک) و همچنین پاداش‌ های فعالیت محور (مانند فرصت بازی با والدین) باشند.

همچنین ممکن است لازم باشد که جریمه هایی در سیستم ایجاد شود. این معمولا شامل از دست دادن یک امتیاز (مانند فرصت تماشای یک برنامه ی تلویزیونی مورد علاقه یا فرصت صحبت تلفنی با یک دوست) است. هنگامی که سیستم راه‌اندازی شد، اگر متوجه شدید که فرزند شما جریمه‌های بیشتری نسبت به پاداش دریافت می‌ کند، باید در برنامه بازنگری کنید تا فرزند شما موفق‌ تر باشد.

معمولا هنگامی که این نوع سیستم شکست می‌ خورد، ما آن را به‌ عنوان «شکست طراحی» در نظر می‌ گیریم تا شکست کودک در پاسخگویی به پاداش‌ ها. اگر در طراحی سیستمی که نتیجه بخش باشد مشکل دارید، ممکن است بخواهید برای کمک با یک متخصص مانند روانشناس مدرسه یا مشاور تحصیلی مشورت کنید.

قرارداد تکلیف بنویسید

در قرارداد باید دقیقا مشخص شود که کودک با چه کاری موافقت می کند و دقیقا نقش و مسئولیت والدین چه خواهد بود. وقتی قرارداد منعقد می شود، باید مقداری از تنش هایی که والدین و بچه ها در مورد تکالیف خانه تجربه می کنند را کاهش دهد. به عنوان مثال، اگر بخشی از قرارداد این است که کودک برای شکایت نکردن از تکالیف یک امتیاز کسب می کند، اگر کودک شکایت کرد، این نباید دلیلی برای دعوای بین والدین و فرزند باشد: کودک به سادگی فقط آن امتیاز را به دست نمی آورد، همین.

در کنار امتیاز و پاداش، والدین باید حتما فرزندان خود را به خاطر رعایت قرارداد تحسین کنند. مهم است که والدین با قراردادی که کاملا اجرایی باشد، موافقت کنند: آنها باید از تعیین مجازات هایی که نمی توانند یا مایل به اعمال آن نیستند، اجتناب کنند.

مشکلات مربوط به تکلیف در هر دوره ی تحصیلی

دوران ابتدایی

در سال های اولیه ی مدرسه، تکالیف درسی معمولا مختصر هستند و به گونه ای طراحی می شوند که به کودکان مهارت هایی را که در مدرسه آموزش داده شده اند، تمرین کنند. رایج ترین تکالیف در کلاس های ابتدایی ریاضی و املا است. وقتی تکالیف طولانی‌ تری معرفی می‌ شوند، مطالعات علوم و اجتماعی محتمل‌ ترین تکالیف هستند.

در سال‌ های ابتدایی مدرسه، والدین می ‌توانند دو کار انجام دهند: 1) اهمیت انجام تکالیف را برای کودک روشن کنند.  2) برنامه ریزی روال مشق شب ایجاد کنند. با تعیین زمان و مکان برای انجام تکالیف از کلاس اول به بعد، دانش آموزان زمان انجام تکالیف را به عنوان بخشی از روز خود می بینند.

در آغاز، ممکن است نیاز باشد که والدین هنگام انجام تکالیف در کنار فرزندان خود بنشینند. با این حال، در اسرع وقت، آنها باید به دنبال راه هایی برای تقویت کودکان در مسیر استقلال باشند. در مورد بعضی دانش آموزان، نشستن والدین در کنارشان به مدت پنج دقیقه (یا 2 مساله ی اول ریاضی) کافی است.

والدین باید حتما فعالیت فرزند خود را تحسین کرده و بازخورد مثبتی ارائه بدهند. آنها نباید خود را موظف بدانند که هر اشتباه فرزند در انجام تکالیف رااصلاح کنند. معلمان باید انواع اشتباهات دانش آموزان را در تکالیف ببینند تا بتوانند ارزیابی کنند که آیا به آموزش بیشتر نیاز دارند یا خیر.

اگر فرزند شما برای اکثر تکالیف نیاز به توضیح یا آموزش بیشتر دارد یا هر شب به صحنه نبرد بین شما و دانش آموز برای انجام تکالیف مبدل شده است، توصیه می شود حتما دیداری با معلم فرزند خود داشته باشید.

متوسطه دوره ی اول

تکالیف منزل اغلب در سطح متوسطه به موضوع پیچیده‌ تری تبدیل می‌ شوند. نوجوانان در این سن از نظر فیزیکی، عاطفی و شناختی به سرعت تغییر می کنند و وظایف رشدی متناسب با سن وجود دارد که ممکن است نظارت موثر بر تکالیف را برای والدین دشوار کند.

جدا شدن از کنترل والدین یکی از این مسایل است و گروه همسالان اهمیت بیشتری می یابد. همانطور که نوجوانان شروع به کشف این موضوع می کنند که والدینشان همه چیز را نمی دانند و مقاومت در برابر راهنمایی آنها در مورد تکالیف ممکن است بخشی از پیامدهای این کشف باشد.

بهتر است والدین در این سن سهل گیر تر باشند تا فرزندانشان یاد بگیرند که انتخاب های خوب و احساس مسئولیت بیشتری داشته باشند. سال های متوسطه دوران حساسی است که می تواند بر نحوه ی پیشرفت دانش آموز در آینده تاثیر بگذارد.

اگرچه ممکن است فرزندان، والدین را از خود دور کنند، اما تحقیقات نشان می‌ دهد که نوجوانانی که در خانواده‌ هایی زندگی می‌کنند که روابط نزدیک خود را حفظ می‌ کنند و به گذراندن وقت با هم ادامه می‌ دهند، احتمالا در طول سال‌ های تحصیلی بعد، دانش‌ آموزان موفقی خواهند بود.

اگر ارزش‌ های مربوط به تکالیف قبلا به خوبی تثبیت شده باشد، ممکن است والدین در دوره ی متوسطه ی اول از مشکلات بزرگ‌ تر در امان بمانند. اما بسیاری از نوجوانان هنگام انتقال از مقطع ابتدایی به متوسطه نیاز به حمایت بیشتری دارند.

در این دوران نوجوانان برای اولین بار ممکن است چندین معلم داشته باشند که تکالیف خانه را تعیین می کنند و تکالیف خانه همیشه به طور هماهنگ انجام نمی شوند. استفاده از یک سیستم تشویقی برای مدت کوتاهی برای کمک به یک نوجوان برای سازگاری با افزایش بار تکالیف ممکن است به تسهیل این انتقال کمک کند.

داشتن چند معلم همچنین باعث افزایش تقاضاهای سازمانی از دانش‌ آموزان می‌ شود، زیرا هر معلم ممکن است روال‌ ها و الزامات متفاوتی پیرامون تکالیف درسی داشته باشد. برای نوجوانانی که این خواسته‌ های سازمانی افزایش یافته را به خوبی مدیریت نمی‌ کنند، تلاش هماهنگ والدین و معلمان می تواند کمک کننده باشد.

در نهایت، اگر «جنگ تکالیف» در این سن استرس زیادی به خانواده تحمیل کند، ممکن است مشورت با معلم، مشاور تحصیلی و روان درمانگر ضروری باشد.

متوسطه دوره ی دوم

در دوران دبیرستان، اکثر دانش‌ آموزان در سازماندهی و انجام تکالیف استقلال یافته ‌اند. با این حال، برای برخی از دانش آموزان، به ویژه آنهایی که اختلالات یادگیری یا نقص توجه دارند، مشکلات تکالیف همچنان ادامه دارد.

برای جوانانی که مشکلات تکالیف مهم تری دارند، احتمالا همکاری خانه و مدرسه برای رسیدگی به مشکلات ضروری خواهد بود.

مداخلات زیر باید در نظر گرفته شود:

• ایجاد یک سیستم ارتباطی میان مدرسه و والدین برای پیگیری تکالیف.
• ایجاد یک برنامه ی روزانه که متناسب با علایق و فعالیت های ترجیحی دانش آموزان باشد.
• کاهش و اصلاح انتظارات نامعقول در زمینه ی تکالیف.
• پیدا کردن یک مربی یا مشاور تحصیلی برای کار با نوجوان در مورد مشکلات مربوط به تکالیف.

به طور کلی هنگام بررسی نحوه ی مداخله در مشکلات تکالیف در سطح دبیرستان، والدین باید ماهیت و کیفیت رابطه ای که با فرزندشان دارند و همچنین اهداف بلندمدت نوجوان را در نظر بگیرند.

برای دانش آموزانی که قصد ادامه ی تحصیل در دانشگاه را دارند، هدف والدین و دانش آموزان باید این باشد که دانش آموز بتواند قبل از فارغ التحصیلی با استقلال کامل عمل کند.

اگر والدین متوجه شوند که هنوز نقش مهمی در نظارت بر تکالیف درسی نوجوان خود در دبیرستان دارند، ممکن است بخواهند با پرسنل مدرسه یا سایر متخصصان در مورد اینکه چگونه می توانند به نوجوان خود در کسب استقلال بیشتر کمک کنند، مشورت کنند.

نتیجه گیری

تحقیقات نشان می‌ دهد که وقتی دانش‌ آموزان تحت فشار قرار می‌ گیرند تا حجم کاری را که با سطح رشد آنها هماهنگ نیست، کنترل کنند، استرس قابل توجهی به دانش آموزان و والدین آنها تحمیل می شود.

در بیشتر کشورها از استاندارد «10 دقیقه تکلیف در هر سطح کلاس» و تعیین محدودیت کلی برای مطالعه بعد از مدرسه حمایت می شود. داده‌ ها نشان می‌ دهد که تکالیف بیش از این سطح نه تنها برای پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مفید نیست، بلکه نگرش آنها در مورد مدرسه و نمرات را تغییر داده و به سطح اعتماد به نفس، مهارت‌ های اجتماعی و کیفیت زندگی آنها آسیب می رساند.

این تکالیف اضافی ممکن است منجر به بروز استرس در خانواده شود، به خصوص زمانی که والدین به توانایی خود برای کمک به فرزند و کسب مشاوره از مدرسه اطمینان ندارند.

از طرفی دیگر، کیفیت تکالیف مهم تر از کمیت آن است. بر این اساس، محققان استدلال می کنند که تکالیف درسی باید هدف و فایده ای داشته باشند و برای گسترش یادگیری و در مسیر پیشرفت دادن دانش آموز طراحی شوند. دانش آموزان می توانند مهارت های چالش برانگیز را یاد بگیرند حتی زمانی که تکالیف کمتری برای آنها تعیین شده است.

سوالات متداول

اثرات منفی تکالیف بیش از حد چیست؟

تکالیف بیش از حد می توانند باعث استرس، اضطراب، افسردگی و بیماری های جسمی دانش آموزان شوند و حتی کاهش سطح نمرات آنها را در پی داشته باشند.

چالش های پیش روی والدین و دانش آموزان در انجام تکالیف کدامند؟

مدیریت زمان و نظم، برنامه ریزی متناسب و خلاقانه، مطالعه ی موثر و همراه با یادگیری و پیشرفت تحصیلی، انجام مستقل تکالیف.

هدف از ارائه ی تکالیف به دانش آموزان چیست؟

تکالیف به اندازه ی استاندارد می تواند نمرات دانش آموزان را افزایش دهد، به یادگیری مطالب کمک کند و آنها را برای آزمون ها آماده سازد. با این حال، تکالیف غیر منطقی و بیش از حد مفید نیستند. تکالیف زیاد باعث کپی برداری و تقلب می شود. تکالیفی که مشغله کاری بیهوده باشد می تواند به برداشت منفی از درس و تحصیل منجر شود.